Adolf Suligowski (1849-1932). Autor "Bibliografii Prawniczej Polskiej XIX i XX wieku" - był to rejestr wszystkich prac, jakie wydano w języku polskim do 1910 r., pozwalający ocenić stan polskiej nauki prawa. Był organizatorem życia środowiska prawniczego, w szczególności palestry warszawskiej. Kierował Warszawskim Towarzystwem Dobroczynnym. Studiował prawo w Szkole Głównej Warszawskiej. Po ukończeniu studiów w 1872 r. podjął aplikację sądową. W 1875 r. został mianowany patronem przy Trybunale Cywilnym w Warszawie. Od 1887 r. do końca życia był adwokatem przysięgłym przy Izbie Sądowej Warszawskiej. Znajdował się w gronie osób, które od 1873 r. wydawały Bibliotekę Umiejętności Prawnych. Wielokrotnie w czasie swojej praktyki prawniczej publicznie podkreślał polskość, co narażało go nawet na odpowiedzialność dyscyplinarną. Uważał, że adwokatura umożliwia udział w służbie publicznej na rzecz zachowania odrębności narodowej Polaków i szerzenia kultury w społeczeństwie. Szczególnie zabiegał o podnoszenie kwalifikacji zawodowych adwokatów i stworzenie chociaż namiastki samorządu adwokackiego. Za zasługi, zwłaszcza za "Bibliografię" Uniwersytet Lwowski nadał Suligowskiemu godność honoris causa. W działalności naukowej zajmował się zagadnieniami prawa administracyjnego, m.in. przygotował "Projekt ustawy miejskiej dla miast Królestwa Polskiego" (1906). Ponadto interesowała go polityka społeczna. Był też działaczem społecznym, który zabiegał o rozwiązanie problemów urbanizacyjnych w Warszawie. W 1919 r. wybrany został posłem na Sejm Ustawodawczy. W tym też czasie prowadził wykłady w Warszawskiej Szkole Nauk Politycznych. Prace, które należy wymienić to m.in. "Nowe sądy w Królestwie Polskim" (1884), "O adwokaturze polskiej" (1887), "Projekt przyszłego samorządu ... " (1911).