Antoni Peretiatkowicz (1884-1956). Prawnik i ekonomista, uczony. Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Studia rozpoczął w Berlinie, ale po kilku miesiącach przeniósł się na Uniwersytet Lwowski, a następnie na Uniwersytet Jagielloński. W 1909 r. uzyskał stopień doktora nauk prawnych, po czym wyjechał na studia uzupełniające do Paryża, a następnie do Genewy i Heidelbergu. W 1914 r. wrócił do Krakowa, gdzie habilitował się i uzyskał prawo wykładania filozofii prawa. W 1919 r. został mianowany profesorem zwyczajnym i dziekanem Wydziału Prawnego na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Jeszcze w tym samym roku został zaproszony do organizowania Uniwersytetu Poznańskiego. Był tam pierwszym dziekanem Wydziału Prawa (rok akad. 1919/20). W Poznaniu organizował Towarzystwo Prawnicze i Ekonomiczne. Od 1926 r. brał czynny udział w organizowaniu poznańskiej Wyższej Szkoły Handlowej. W latach 30-tych organizował w Poznaniu placówkę naukowo-badawczą - Instytut Prawa Publicznego i Nauk Politycznych (od 1938 r. był prezesem Instytutu). W latach 1936-1939 Antoni Peretiatkowicz był rektorem Uniwersytetu Poznańskiego. Pisał prace naukowe z dziedziny doktryn polityczno-prawnych, teorii prawa, konstytucjonalizmu. Wydawał też prace popularyzatorskie. Najważniejsze prace: "Filozofia prawa a metoda porównawcza" (1908), "Państwo współczesne" (1916), "Idea umowy społecznej w rozwoju historycznym" (1920), "Współczesna encyklopedia polityczna" (1927), "Teoria państwa i prawa H. Kelsena" (1937).