Karol Dunin (1850-1917). Adwokat, działacz społeczny. Pochodził ze szlachty kieleckiej. Po uzyskaniu stopnia magistra w 1877 r. otrzymał ofertę objęcia Katedry Prawodawstw Słowiańskich na Uniwersytecie Charkowskim. Propozycji tej nie przyjął, nie chcąc wyjeżdżać z kraju. Kiedy władze nie wyraziły zgody na objęcie przez K. Dunina katedry na Uniwersytecie Warszawskim, rozpoczął aplikację adwokacką i zainteresował się prawem współczesnym. W 1880 r. ogłosił pracę ?Dawne Mazowieckie Prawo?, uznając że poznanie praw prowincjonalnych umożliwi dopiero poznanie dziejów dawnego prawa polskiego. Pracował również jako nauczyciel - uczył historii i nauk społecznych w szkole średniej. Jednocześnie publikował opracowania z dziedziny prawa prywatnego i porównawczego. Aplikację adwokacką ukończył w 1884 r. Znany był jako doskonały adwokat ? cywilista. Był niezwykle cenionym prawnikiem wśród sędziów rosyjskich, którzy często zwracali się do Dunina o opinie, a także często powoływali go w trudniejszych sprawach do sądów polubownych. Uczestniczył w redagowaniu serii ?Biblioteki Umiejętności Prawnych? i ?Gazety Sądowej Warszawskiej?. Był jednym z założycieli w 1907 r. Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, którego był prezesem. K. Dunin zajmował się także doradztwem prawnym w wielu instytucjach, w tym w Wydziale Prawnym Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Jako działacz społeczny zajmował się organizacją i funkcjonowaniem kas pracowniczych. Znalazł się w grupie pracowników Kolei ewakuowanych w głąb Rosji, kiedy wybuchła I wojna światowa. W Moskwie udzielał pomocy uchodźcom z Polski. Poza wymienionymi pracami K. Dunina należy dodać: ?Nowy zwrot w nauce prawa cywilnego? (1883), "Pisma zbiorowe R. Hubego? (1905), ?Prawa kobiet w nowym kodeksie cywilnym szwajcarskim? (1909).