Sławni Prawnicy

STRONA GŁÓWNA   by mecenasi.pl

Przemysław Roman Dąbkowski
1877-1950

przełom XIX/XX wieku

Przemysław Roman Dąbkowski (1877-1950) historyk prawa, profesor Uniwersytetu Lwowskiego.
Studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim (m.in. pod kierunkiem Oswalda Balzera). W 1900 r. obronił doktorat. Podjął pracę jako aplikant w Archiwum Krajowym Aktów Grodzkich i Ziemskich, później jako adiunkt. Studiował w Berlinie historię kultury oraz teorię i historię prawa, później także w Paryżu. W 1906 r. został docentem w Katedrze Historii Prawa Polskiego Uniwersytetu Lwowskiego. Od 1910 r. profesor nadzwyczajny. Kierował Katedrą Historii oraz Katedrą Prawa Niemieckiego i Dawnego Prawa Polskiego. W latach 1920-1928 był dziekanem Wydziału Prawa. Później został także kierownikiem zakładów: historii prawa polskiego i historii prawa zachodnioeuropejskiego na Uniwersytecie Jana Kazimierza. W czasie okupacji sowieckiej Lwowa pracował na Uniwersytecie Lwowskim jako kierownik katedry historii państwa i prawa zaś w czasie okupacji niemieckiej prowadził wykłady w filii krakowskiego Instytutu Niemieckiej Pracy na Wschodzie (Institut für Deutsche Ostarbeit)
W 1914 r. został członkiem rzeczywistym, a w 1929 r. członkiem zwyczajnym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Od 1917 r. członek-korespondent AU (PAU).
Był sekretarzem Towarzystwa dla Popierania Nauki Polskiej
Uhonorowany Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta (1929) oraz francuskimi Palmami Akademickimi.
Specjalizował się w historii polskiego prawa cywilnego, prawa litewskiego i niemieckiego. Opracował pierwszą nowoczesną syntezę historii polskiego prawa cywilnego (Prawo prywatne polskie). Zajmował się badaniem stosunków prawnych urzędów, rzemiosł i zawodów dawnej Polski, redagował księgi pamiątkowe poświęcone wybitnym uczonym lwowskim - Oswaldowi Balzerowi i Władysławowi Abrahamowi. Był również redaktorem periodyków "Pamiętnik Historyczno-Prawny" (1925-1939) i "Przewodnik Historyczno-Prawny" (1930-1933). Jan Adamus, uczeń Dąbkowskiego, dokonał szerokiej analizy jego dorobku naukowego.
Po wojnie pozostał we Lwowie.
Pochowany w grobowcu Krzeczunowiczów na cmentarzu Łyczakowskim.