Romuald Hube (1803-1890). Historyk prawa, prawnik, praktyk, legislator, uczony. Znawca prawa rzymskiego, dawnych praw polskich, współczesnych mu systemów prawnych. Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W 1821 r. uzyskał nominację na aplikanta sądowego, a także w Prokuratorii Generalnej. Następnie podjął studia w Berlinie. Na Uniwersytecie Warszawskim wykładał historię prawa i prawo kryminalne oraz prawo kanoniczne. Pracę doktorską napisał na temat "Wykład historyczny i dogmatyczny o kradzieży według prawa rzymskiego". Działalność naukową Hube związał z wychodzącym od 1828 r. pismem naukowym "Themis Polska". Publikował w nim prace z dziedziny prawa karnego, ale i z teorii prawa i prawa cywilnego. Były to prace: "O teoriach prawa kryminalnego", "O prokuratorach we Francji", "O ogólnych zasach nauki prawa karnego w Polsce". Po upadku powstania listopadowego na krótko wyjechał za granicę, po powrocie otrzymał stanowisko prokuratora w Sądzie Kryminalnym województwa mazowieckiego i kaliskiego. Rozpoczął również wówczas działalność związaną z ustawodawstwem. W związku z planowaną rewizją praw obowiązujących w Królestwie Polskim i przygotowaniem nowych kodeksów, Hube został oddelegowany do Petersburga, gdzie przebywał przez 30 lat. Hube miał przygotować redakcję Kodeksu karnego i Kodeksu postępowania karnego. Projekty Hubego zostały w Rosji przyjęte jako "Kodeks kar głównych i poprawczych" w 1845 r., w Królestwie Polskim w 1847 r. Z uwagi na karnistyczny i reakcyjny charakter kodeksu Hube był krytykowany w Królestwie Polskim. W 1841 r. objął Katedrę Prawa Karnego, Administracyjnego i Historii Prawa na Uniwersytecie Petersburskim. Z ramienia rządu rosyjskiego pełnił Hube rolę doradcy przy przygotowaniu układu ze Stolicą Apostolską i zawarcia w 1847 r. konkordatu z Rosją. Uczestniczył też w pracach komisji zajmującej się sytuacją Kościoła Katolickiego w Rosji. Otrzymał tytuł senatora i order Orła Białego. W 1856 r. został prezesem Komisji Kodyfikacyjnej Królestwa Polskiego (stanowisko to pełnił aż do jej rozwiązania w 1861 r.). Ze strony społeczeństwa Królestwa Polskiego spotkała Hubego wielka niechęć. W latach 60-tych poświęcił się pracy naukowej. W 1863 r. ogłoszona zostaje monografia o kodeksie karnym z 1818 r. Napisał wiele prac na podstawie źródeł. W 1874 r. opublikował obszerną pracę "Prawo polskie w wieku XIII". We wszystkich pracach Hubego dostrzega się znakomite oraz wszechstronne wykorzystanie źródeł i posługiwanie się metodą historyczno-prawną.