Stanisław Kutrzeba (1876-1946). Pochodził z Krakowa. W 1894 r. rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Już w czasie studiów uczęszczał na wykłady z historii oraz na spotkania Kółka Historycznego. W 1898 r. ukończył studia ze stopniem doktora. Przez pół roku przebywał w Rzymie w tamtejszej polskiej Ekspedycji Akademii Umiejętności. Na podstawie rozprawy habilitacyjnej "O sądach ziemskich i grodzkich w wiekach średnich" w 1902 r. otrzymał stopień docenta dawnego prawa polskiego. Badając źródła opracowywał tematy do tej pory nieznane nauce. Były to prace niezwykle analityczne. W 1905 r. ogłosił "Historię ustroju Polski w zarysie. Tom I - Korona" - pracę syntetyczną. W późniejszych latach ukazały się jeszcze trzy tomy, obejmujące Litwę i dzieje porozbiorowe (do 1914 r.) Na podstawie pracy "Mężobójstwo w prawie polskim XIV i XV wieku" otrzymał katedrę i tytuł profesora. W latach 1913-1914 pełnił funkcję dziekana Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W czasie I wojny światowej skupił się Kutrzeba na działalności publicystycznej. W 1925 r. został wybrany człowiekiem czynu Polskiej Akademii Umiejętności. W 1920 r. ogłosił pracę "Dawne polskie prawo sądowe". W latach 1932-1933 piastował godność rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego, a potem prorektora. Od 1939 r. do 1940 r. przebywał w obozie niemieckim. Po zakończeniu II wojny podjął wykłady na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wszedł jako poseł w skład Krajowej Rady Narodowej.